پروژه چهل و نهم: طوفان عملیات

به خاطر تبدیل هند به بزرگترین تولیدکننده شیر در دنیا و جرقه اقتصاد تازه متولد شده کشور

مدیریت پروژه

اگرچه هندوستان در سال ۱۹۷۰ میلادی بیشترین آمار احشام را در اختیار داشت، اما این موضوع مانعی برای بحران صنعت لبنی این کشور نبود. تولید شیر به کمترین مقدار در جهان سقوط کرده بود و مزرعه‌داران ضعیف نیاز به کمک داشتند. رهبران دولت در پاسخ به این مشکل یکی از بزرگترین برنامه‌های توسعه روستایی را تدوین کردند که بخش لبنی و میلیون‌ها زندگی را درگیر می‌نمود.

پروژه طوفان عملیات شبکه‌ای گسترده را به وجود آورد که مزرعه‌داران روستایی را مستقیما به مصرف‌کنندگان وصل می‌کرد. شورای ملی توسعه لبنی هند فرصت‌های شغلی وسیعی ایجاد کرد و به مزرعه‌داران این امکان را داد که درصد بیشتری از سودها دریافت کنند. نتایج حیرت‌آور بود: هند ظرف دو دهه جایگاه نخست تولیدکننده شیر در جهان را کسب نمود.

این پروژه ۲۶ ساله همچنین یک مزیت برای اقتصاد در حال توسعه هند بود. برای میلیون‌ها نفر امنیت مالی را تضمین کرد و الگویی ساخت از اینکه به چه میزان جمعیت غیرمتمرکز می‌توانند برای ایجاد نتایج بزرگ متحد شوند.

سرانه مصرف شیر در هند از سال ۱۹۵۵ میلادی تا ۱۹۷۰ میلادی نزدیک به ۱۴ درصد کاهش یافت. کیفیت نیز با آب‌بندی شیر توسط بعضی مزرعه‌داران کاهش می‌یافت درحالیکه قیمت‌ها همچنان بالا بود.

پروژه طوفان عملیات مجموعه‌ای از تعاونی‌های لبنی را در سطح روستایی راه‌اندازی نمود که بعدا به یک شبکه ملی متصل شدند. تولیدکنندگان شیر می‌توانستند به تهیه، فراوری و عرضه شیر خود به مشتریان در چهار شهر بزرگ بمبئی، کلکته، دهلی و چنای اقدام کنند. منابع مالی و پشتیبانی از جانب بانک جهانی، برنامه تغذیه جهانی و کمیسیون اقتصادی اروپا فراهم شد.

دکتر بروس شولتن نویسنده کتاب انقلاب سفید هند: سیل عملیات، توسعه و حمایت غذایی در این باره می‌گوید: «راز موفقیت پروژه سیل عملیات این بود که کمک‌های کالایی به جای عرضه در بازار که منجر به سستی تولید می‌شد، صرف سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های لبنی گردید.» در نتیجه قیمت شیر به اندازه‌ تهییج تولید بالا بود. بر اساس آمار دولت هند تولید شیر این کشور به میزان ۴۹٫۲% از بوفالو، ۴۷٫۴% از گاو و ۳٫۵% از بز تأمین می‌شود. تعاونی‌ها قادر به بازگرداندن ۸۰% از عوائد خرده‌فروشی شیر به مزرعه‌داران هستند که سرمایه مورد نیاز برای رشد را در اختیار آنان قرار می‌دهد.

با مشارکت حدود ۱٫۵ میلیون خانواده مزرعه‌دار در فاز اول، تولید روستایی از ۴۶۰ هزار لیتر (۱۲۱٫۶ هزار گالن) در روز به ۲٫۲ میلیون لیتر (۵۸۱ هزار گالن) افزایش یافت. در فاز دوم از سال ۱۹۸۱ میلادی تا ۱۹۸۵ میلادی بر تعداد دامداری‌ها افزوده شد و یک سیستم متکی به خود از ۴۳ هزار تعاونی روستایی با پوشش ۴٫۳ میلیون تولیدکننده شیر تأسیس گردید. در فاز نهایی که در سال ۱۹۹۶ میلادی به اتمام رسید ۳۰ هزار تعاونی جدید اضافه شد، زیرساخت‌های تأمین و عرضه و همچنین مراقبت‌های دامپزشکی، تغذیه و پرورش دام تقویت شد.

پروژه تا سال ۱۹۹۶ میلادی قادر به تضمین درامد نزدیک به ۱۰ میلیون مزرعه‌دار بود که به طور میانگین روزانه ۱۰٫۹ هزار تن شیر در قالب حدود ۷۵ هزار تعاونی روستایی تولید می‌کردند. این حرکت بزرگترین ابتکار برای استخدام پایدار در هند بوده که حتی درامد بعضی از شگفت‌انگیزترین خانواده‌های مزرعه‌دار را دو برابر کرده است.

راول سودام – همکار تحویل، سیستم‌های مقاوم، PMI-ACP، PMP – : پروژه طوفان عملیات شگفت‌انگیز بود چرا که هند را از یک ملت با کمبود شیر به بزرگترین تولیدکننده شیر تبدیل کرد. این پروژه ظرف ۳۰ سال صنعت مزرعه‌داری لبنی هند را بزرگترین ایجادکننده شغل متکی به خود روستایی ساخت.